Tylko zintegrowane, zdeterminowane, zorganizowane silne działania indywidualne, społeczne, ekonomiczne i polityczne mogą zapewnić teraźniejszym i przyszłym pokoleniom takie warunki życia, aby mogły być zaspokojone wszystkie ich potrzeby służące rozwojowi wartościowego życia we wszystkich sferach bytu ludzkiego. W tych działaniach powinno się odnajdywać i odpowiednio zabezpieczać konieczne środki służące kształtowaniu stylów życia, które będą uwzględniać przede wszystkim najwyższą wartość życia ludzkiego i wysoki priorytet działań na rzecz środowiska naturalnego. W centrum strategii modernizacji sfery ekonomii i innych przestrzeni zintegrowanego rozwoju powinien zawsze znajdować się człowiek ze specyfiką swojego otoczenia społecznego, gospodarczego, politycznego, technologicznego, ekologicznego i odziedziczonych reguł myślenia i działania, które tworzą sieć wzajemnie oddziałujących na siebie czynników. Naukowe myślenie oparte na sztywnych standardach badawczych odwołujących się do tego, co mierzalne, wskaźników uśrednionych jest dysfunkcjonalne wobec realnych problemów ludzi, którzy są przecież w zróżnicowanym stopniu ograniczeni od strony zasobów, ale przede wszystkim informacyjnie, emocjonalnie i poznawczo, i z tej perspektywy racjonalizują swoje cele rozwojowe. Nauka nie może służyć samej sobie. Jej przeznaczeniem jest nie tylko wypełnianie funkcji poznawczych, odpowiadanie na pytanie, jak było i jest, ale przede wszystkim dostarczenie wiedzy, jak mogłoby być, i recept, co zrobić, aby było lepiej. Ze wstępu